ΚΑΔΙΑΝΗΣ ΤΖΟΥΛΑΚΗ- ΔΗΜΗΤΡΑΚΑΚΗ

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΛΑΜΠΙΩΤΕΣ ΑΜΑΡΙΟΥ
[Έκδοση «Γραφοτεχνικής Κρήτης», σχ. 8ο (24Χ17), σσ. 175]  

          ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

               

   Θεωρώ γεγονός υψίστης σημασίας την καταγραφή τής ιστορίας τού  κάθε οικισμού ή χωριού χωριστά. Κάθε τέτοια καταγραφή- ακόμα και του μικρότερου οικιστικού χώρου- αποτελεί, οπωσδήποτε, γεγονός εξαιρετικής σημασίας, μεγίστη συνεισφορά και ουσιαστική συμβολή στην τοπική και, κατ’ επέκταση, και στη Γενική Ιστορία. Μακάρι να βρίσκονται οι κατάλληλοι κάθε φορά άνθρωποι, που θα σκύψουν με αγάπη πάνω από τα χωριά μας, μικρά και μεγάλα, για μια έστω και μικρή, αφετηριακή αποτύπωση της ιστορίας και του πολιτισμού τους, αν δεν είναι δυνατή μια ουσιωδέστερη και επιστημονικά τεκμηριωμένη ιστορική και όχι μόνο προσέγγιση. Και κάτι τέτοιο, βέβαια, αποτελεί πράξη επίσημη και εξαιρετική που σε καμιά περίπτωση δε μπορεί να αποτιμηθεί με τους γνωστούς κανόνες της λογοτεχνικής και ιστορικής κριτικής, γι’ αυτό και, συνήθως, πραγματώνεται και υλοποιείται από ανθρώπους που οι ίδιοι κατάγονται από τον συγκεκριμένο τόπο που καταγράφουν, ώστε, σε τελική ανάλυση, η εργασία τους αυτή να αποτελεί καρπό εύχυμο και αρωματικό αγάπης ερωτικής και βαθιάς νοσταλγίας των πρώτων παιδικών αναμνήσεων τού τόπου καταγωγής. Γι’ αυτό και, στις περισσότερες περιπτώσεις, ο τίτλος τής δουλειάς τους περιλαμβάνει την κτητική αγαπητική φράση: «Το χωριό μου».
Μια τέτοια δουλειά, που εμφανώς έγινε με πολύ κέφι και μεράκι, είναι και το βιβλίο: «Το χωριό μου Λαμπιώτες Αμαρίου», που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Συγγραφέας του η συνάδελφος φιλόλογος Καδιανή Τζουλάκη- Δημητρακάκη, που, πάντοτε, απ’ ό,τι θυμάμαι, από τα χρόνια τής συνυπηρεσίας μας στο 1ο Γυμνάσιο, διακρινόταν για τις λεπτές της ευαισθησίες και τη διάθεσή της για προσφορά τόσο στους μαθητές και τους συναδέλφους της, όσο και στο σχολείο που υπηρετούσε. Δεν ξεχνώ με τι ζήλο και ευσυνειδησία, εκεί στη δεκαετία τού ’80, προσπαθούσε να βάλει σε τάξη τη Σχολική Βιβλιοθήκη, ενώ μετά τη συνταξιοδότησή της η επιθυμία της για κοινωνική προσφορά απλώθηκε πάρα πέρα και σε άλλους τομείς τής ρεθεμνιώτικης κοινωνίας. Έτσι, για πολλά χρόνια διετέλεσε μέλος τού Δ. Σ. τού «Λυκείου Ελληνίδων» και εθελόντρια αδελφή τού «Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού».
Την αγωνία της να γράψει την ιστορία τού χωριού της μου είχε εκμυστηρευθεί από τότε που συνυπηρετούσαμε και συχνά, μάλιστα, μάς παρουσίαζε αποσπασματικά δείγματα τής δουλειάς της, που με κρυφό καμάρι αργά αλλά σταθερά και μεθοδικά επιτελούσε. Πότε για τις εκκλησίες και τις σπουδαίες τοιχογραφίες των δύο βυζαντινών εκκλησιών τού χωριού της, της Παναγίας και του αγίου Νικολάου, και πότε για άλλα ενδιαφέροντα θέματα από την πολιτιστική ζωή, τα έθιμα και τον πλούσιο τοπωνυμικό του πλούτο. Πολλές, μάλιστα, από τις εργασίες της αυτές έδινε, θυμάμαι, προς δημοσίευση και στην τοπική εφημερίδα «Ρεθεμνιώτικα Νέα».
 Έτσι, για χρόνια η Καδιανή Τζουλάκη- Δημητρακάκη ετοιμαζόταν συστηματικά και με αμέριστο για το χωριό της ενδιαφέρον συγκεντρώνοντας στοιχεία και πληροφορίες από διάφορες υπηρεσίες (Αρχαιολογία, Γ.Α.Κ. Ρεθύμνου) από τα οποία, μάλιστα, και παραθέτει ενδιαφέροντα έγγραφα για το χωριό της ή από ειδικούς επιστήμονες και συγχωριανούς της και το αποτέλεσμα τής δουλειάς της είναι σήμερα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και καλαίσθητο βιβλίο 175 σελίδων.
Η εργασία της είναι πλήρης, ακριβής και εμπεριστατωμένη, προσφέροντας σπουδαία στοιχεία τόσο για τη θέση και τους οικισμούς τού χωριού της, όσο και για τις εκκλησίες (με την ενδιαφέρουσα βυζαντινή εκκλησία τού αγίου Κηρύκου, στη μνήμη τού οποίου επιτελείται μεγάλο πανηγύρι στο χωριό), το σχολείο, τα τοπωνύμια (με εύστοχη ετυμολογία και αιτιολόγηση ορισμένων από αυτά), τα ποικίλα εορταστικά έθιμα και την εν γένει πολιτιστική ζωή, τους λαϊκούς οργανοπαίκτες, την ενδυμασία και τον γάμο (με μιαν ενδιαφέρουσα καταχώρηση, στο κεφάλαιο αυτό, του προικοσυμφώνου τής οικοσκευής και των προικιών τής μητέρας της, ως νύφης, του έτους 1942), αλλά και τον αντίγαμο, την οικονομική ζωή και τις οικογένειες (απ’ όπου διαπιστώνουμε ότι πολλά και επίλεκτα μέλη τής ρεθεμνιώτικης κοινωνίας την καταγωγή τους έλκουν από το συγκεκριμένο χωριό).
Και όλα αυτά συνοδεύονται με μια πλουσιότατη εικονογράφηση, από παλιές φωτογραφίες "εποχής", τόσο από το προσωπικό αρχείο τής συγγραφέως όσο και από άλλες συλλογές συγχωριανών της, που ζωντανεύουν και κυριολεκτικά ανασταίνουν βήμα προς βήμα την παλιά ζωή τού χωριού και κάνουν την έκδοση ιδιαίτερα ελκυστική και ευχάριστη στον αναγνώστη της.
     Πιστεύουμε ότι η εκλεκτή και δημιουργικά ανήσυχη συνάδελφος, συγγραφέας τού παρόντος πονήματος, επιτέλεσε το καθήκον της στο ακέραιο. Η αίσθηση τού χρέους απέναντι στους συγχωριανούς της είναι εκείνη που καθοδήγησε τις προσπάθειές της και συνέβαλλε στο ξεπέρασμα των οποιωνδήποτε δυσχερειών. Είναι, γι αυτό, αξία τού «δικαίου επαίνου» αλλά και της αγάπης όλων μας για τη μεγάλη αυτή συνεισφορά της στον τόπο που τη γέννησε και για πρώτη φορά αντίκρισε το φως τής ζωής.

Δεν υπάρχουν σχόλια: