Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ



Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Θεολόγου- συντ. Φιλολόγου Καθηγητή

Αυτές τις άγιες ημέρες τού Δεκαπενταύγουστου εορτάζουμε και τιμούμε τη θεία μνήμη τού "θανάτου" τής Θεοτόκου. Ο πιστός λαός μας εορτάζει και πανηγυρίζει τη θεία και ολόσωμη μετάστασή Της στους Ουρανούς, ως Βασίλισσας στα δεξιά τού Υιού και Θεού Της, του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.
Σκληρός βέβαια ο θάνατος! Από την Ανάσταση, όμως, του Κυρίου και πέρα ο θάνατος νικήθηκε κατά κράτος, ο θάνατος έπαυσε να υπάρχει και να προκαλεί φρίκη και απόγνωση στον άνθρωπο. Και εάν για τους άλλους πιστούς ο θάνατος δεν είναι παρά ένα επεισόδιο τής ζωής, το αναπόφευκτο και μοιραίο τέλος τής ζωής, της δύναμης και του σωματικού κάλλους, τι κακό θα μπορούσε να είναι ο θάνατος για το σκεύος τής εκλογής τού Θεού, για την Υπεραγία Θεοτόκο; Γι αυτήν ο θάνατος είναι, χωρίς αμφιβολία, διάβαση και κλίμακα και γέφυρα από τα πρόσκαιρα και φθαρτά στα αιώνια και αθάνατα.
Ο θάνατος, λοιπόν, της Υπεραγίας Θεοτόκου, όπως άλλωστε και του κάθε πιστού και αφοσιωμένου στον Θεό ανθρώπου, δεν πρέπει να λογίζεται ως θάνατος, αλλά ως ζωή αθάνατη και αιώνια. "ο θάνατος αυτής ζωηφόρος, εις ουράνιον και αθάνατον ματαβιβάζων ζωήν", σημειώνει δοξαστικά ο Γρηγόριος ο Θεσσαλονίκης, ενώ ο ιερός Δαμασκηνός κατηγορηματικά θα συμπληρώσει. "δεν θα ονομάσωμεν, Θεοτόκε, την ιεράν σου μετάστασιν θάνατον, αλλά μάλλον κοίμησιν ή εκδημίαν. Διότι ενώ παύεις να κατοικείς εις το σώμα, εγκαθιδρύεσαι εις τα ανώτερα, εις τον ουρανόν".
Και δίκαια! Γιατί η Παναγία ήταν η Κεχαριτωμένη Κόρη, η Παναγία Μητέρα τού Θεού, η ευλογημένη ανάμεσα σε όλες τις γυναίκες τού κόσμου. Πώς ήταν, λοιπόν, δυνατόν γη και ουρανός να μη συγκινηθούν από την ένδοξη Κοίμησή Της;
Ευθύς, αμέσως, μετά από τον θάνατό της, κατά την Ιερή παράδοση τής Εκκλησίας μας, συγκεντρώνεται στην Αγία Σιών, στην ακρόπολη, στη Μητέρα αυτήν των ανά την Οικουμένη Εκκλησιών ό,τι εκλεκτό και άγιο είχε να παρουσιάσει ο τότε γνωστός κόσμος. Παραβρίσκονταν, δηλαδή, εκεί όλοι οι αξιωματούχοι τού πνευματικού ιδρύματος τής Αγίας τού Χριστού Εκκλησίας. Ήταν παρόντες εκεί "οι αυτόπτaι και του Λόγου θεράποντες", οι άγιοι Απόστολοι τού Χριστού, όπως μαρτυρεί σπουδαία και σημαντική παράδοση τής Εκκλησίας μας και την απηχεί ευρύτατα η θεία εκκλησιαστική της υμνωδία, όταν ψάλλει εκ μέρους τής Παρθενομήτορος: "Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε, Γεθσημανή τω χωρίω κηδεύσατέ μου το σώμα. Και συ Υιέ και Θεέ μου παράλαβέ μου το πνεύμα".  
Νεφέλες, τότε, σημειώνει με σεβασμό η όμορφη και συγκινητική τής Εκκλησίας μας Παράδοση, άρπαξαν τους Αποστόλους από τα πέρατα τού κόσμου- όπου ο καθένας έτυχε να βρίσκεται και να κηρύττει τον Λόγο τού Θεού την ώρα εκείνη- και τους μετέφεραν διαμιάς στο σπίτι τής Θεοτόκου. Αυτή τότε τους φανέρωσε την αιτία τής ξαφνικής τους συγκέντρωσης και τη θλίψη τους, όπως ήταν φυσικό, μητρικά ανέλαβε να παρηγορήσει. Έπειτα, αφού σήκωσε τα χέρια Της στον ουρανό, δεήθηκε για την ειρήνη τού σύμπαντος κόσμου και ευλόγησε τους Αποστόλους, παραδίνοντας την παναγία της ψυχή στα χέρια τού Υιού και Θεού Της, όπως πιστά αποδίδει το γεγονός αυτό και η σχετική ορθόδοξη αγιογραφική μας παράδοση. Οι Απόστολοι, στη συνέχεια, αφού σήκωσαν με ευλάβεια και πολλή λαμπαδηφορία την κλίνη τού θεοδόχου εκείνου σώματος και ψάλλοντας ύμνους επιταφίους το μετέφεραν στο μνήμα, ενώ ο Ιησούς Χριστός Τής χάρισε γλυκύτατη και ανέκφραστη μακαριότητα, φως άρρητο, ανεκλάλητα αγαθά, τέτοια που "οφθαλμός δεν είδε και ούς ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη". Γιατί είναι αξίωμα ηθικό και απαραβίαστο η λαμπρότητα τού ουρανού να ανήκει στους λαμπρούς ψυχικά και στους αγίους.

Δεν υπάρχουν σχόλια: