Νεκρολογία
ΓΙΑΝΝΗΣ Γ. ΚΟΥΜΕΝΤΑΚΗΣ
«Ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ»
(Ένας
χρόνος από τον θάνατό του)
ΚΩΣΤΗ ΗΛ.
ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Τέτοιες
μέρες, πριν
από έναν χρόνο,
έφυγε από κοντά μας ο αξέχαστος θεολόγος Καθηγητής και Γυμνασιάρχης Γιάννης Γ. Κουμεντάκης, που για δεκαετίες υπήρξε ο αγαπητός διδάσκαλος πολλών
Ρεθεμνιωτών, καθώς και του γράφοντος το σημείωμα αυτό. Τον χαρακτήριζε,
θυμάμαι, τότε- στην περίοδο των μαθητικών μας χρόνων- ο ενθουσιαστικός παλμός τής
διδασκαλίας και η απεριόριστη αγάπη του προς τους μαθητές. Γιατί ως δάσκαλος ο
Γιάννης Κουμεντάκης είναι γεγονός ότι γνώριζε να ενθουσιάζει τους μαθητές του,
είτε από έδρας μιλούσε, είτε «απ’
άμβωνος», στην εκκλησία, με τον πιο ανεπιτήδευτο και φυσικό τρόπο και να
μεταλαμπαδεύει σε αυτούς από τον πλούτο τής σοφίας του το φως της ακριβούς και
ασφαλούς γνώσης. Και πράγματι, οι μαθητές τού έξοχου αυτού δασκάλου μάθαιναν
μαζί του, τους όξυνε την αντιληπτική τους ικανότητα, τους κέντριζε την κρίση
και την παρατηρητικότητα.
Χαρακτηριστικά τής προσωπικότητάς του ήταν,
περαιτέρω, η ευγένεια τού χαρακτήρα, το χριστιανικό ήθος, η ταπεινοφροσύνη, η
απλότητα και η μεταρσίωση στην οποία μόνιμα τον οδηγούσαν τα υπέροχα διανοήματά
του, που προσπαθούσε εναγώνια να σου τα μεταγγίσει. Παντού εμφανιζόταν προσηνής
και εγκάρδιος, απλός στους τρόπους, στοργικός, ήρεμος και στοχαστικός. Οι
συναναστρεφόμενοι μαζί του είχαν πάντοτε κάτι να ωφεληθούν, γιατί είχε το
χάρισμα να μεταδίδει, να διδάσκει και να φωτίζει. Ο λόγος του εύφραινε βαθιά
την ψυχή και πλούτιζε τη σκέψη τού ακροατή του, γιατί είχε πρωτότυπες ιδέες, γνώριζε να
συµβουλεύει χωρὶς να θίγει
τον εγωισμό τού δεχομένου και, κυριώτατα, γνώριζε να ακούει, να δέχεται, να εκτιμά ως
προϊστάμενος και να επηρεάζεται
προς το αγαθό
και την καλυτέρευση τού εργασιακού
περιβάλλοντος. Ήταν ένας αριστοκράτης τού πνεύματος . δημιουργικός, πρακτικός και αποτελεσµατικός. Γι’ αυτό και όπου βρέθηκε και συνεργάστηκε κέρδισε την εκτίµηση,
την αγαθή ανάμνηση, την αγάπη και τη φιλία όλων. Τα έζησα όλα αυτά προσωπικά κατά τη
συνεργασία μας στο Γυμνάσιο Αργυρουπόλεως Ρεθύμνου, όπου υπηρέτησε ως
Γυμνασιάρχης.
Είχε μέσα του
μόνιμα πνεύµα
χαρίεν, διάθεση δροσερή και παιγχνιώδη,
χαρακτηριστική τής κεχαριτωµένης προσωπικότητάς του και παρουσίαζε εκδηλώσεις παιδικής αθωότητας και
σφύζουσας
κινητικότητας, µε τις
οποίες ποίκιλε την
καθηµερινότητα όσων εἶχαν την
αγαθή τύχη να
συνεργάζονται μαζί του και να τον συναναστρέφονται, ενώ,
ταυτόχρονα, τον διέκρινε
και πνεύμα συνοχής και σοβαρότητας.
Θεωρώ τον εαυτόν μου ευτυχή και είναι
η χαρά μου μεγάλη, γιατί σήμερα μού δίνεται η ευκαιρία να αποδώσω φόρο τιμής,
το πνευματικό, θα έλεγα, «αντίδωρο» προς το αγαπητό μου διδάσκαλο, που από
μικρός τον θαύμαζα για τη βαθιά του γνώση, συχνά, μάλιστα, και σε τομείς
άσχετους και εντελώς ξένους προς την ιερή επιστήμη, που με τόση ευσυνειδησία
και ειλικρίνεια μέχρι τέλους πιστά διακονούσε (από τον χώρο, για παράδειγμα,
της γλωσσολογίας, της φιλολογίας, της φυσικής και της Χημείας, ενώ ο Tihamer Toth ήταν ο μόνιμος εμπνευστής του στο έργο και τη διδασκαλία
του).
Στα άρθρα και τα βιβλία του (Το πύρινο Νερό- Οι κάννες στο καμίνι, το χέρι στ’ αλέτρι- Οι εκκλησίες τού χωριού μας,
Άη- Γιάννη τού Καμένου κ.λπ) βρίσκουμε μιαν όντως αξιόλογη επιλογή από
δημοσιεύματα με ηθικές και πνευματικές αξίες και παρακαταθήκες που καλύπτουν
μιαν εντυπωσιακά ευρεία- συχνά δε, όπως ήδη επισημάναμε, και ετερόκλητη-
θεματολογία . κείμενα καθαρά θρησκευτικά, θεολογικά ή κοινωνικά,
διηγήματα και κυρίως απολογητικά θέματα που παρουσιάζουν γενικότερο ενδιαφέρον
και, ως τέτοια, ωφελούν και προβληματίζουν τον αναγνώστη. Όσον κι αν ψάξεις στα
κείμενά του, δεν θα μπορέσεις σε κανένα στάδιο τής ηλικιακής του πορείας να βρεις
γερασμένη ή, έστω, καταπονημένη τη σκέψη του. Από τα πρώτα ως τα τελευταία, όλα
τα κείμενά του, δέχονται σπάταλα και σκορπούν το «ζείδωρον ύδωρ» τής αενάως
αειθαλούς και ακμάζουσας σκέψης του.
Το απόφθεγμα τού αρχαίου ποιητή
Μενάνδρου, «Ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ» βρήκε, πιστεύω,
απόλυτη εφαρμογή και πραγματοποιήθηκε στον ύψιστο βαθμό στον αείμνηστο και πάνυ
αγαπητό διδάσκαλο και αργότερα και καλό συνάδελφο και φίλο, Γιάννη Γ. Κουμεντάκη. Πολλές αρετές
χριστιανικές, κοινωνικές, οικογενειακές και προσωπικές συγκεντρώθηκαν στο
πρόσωπο του και αποτέλεσαν ένα αρμονικό σύνολο και δημιούργησαν έναν πλήρη
χαρίτων άνθρωπο, μια χαριτωμένη προσωπικότητα. Ασφαλής απόδειξη τής εκτίμησης που
τρέφαμε όλοι μας στο πρόσωπο του, η ύπαρξη μιας τόσο πολυπληθούς συνάθροισης,
πριν από έναν χρόνο, γύρω από την νεκρική κλίνη του και τη θαυμάσια
οικογένειά του, την αγαπημένη του σύντροφο
κ. Λιλίκα και τα παιδιά του Όλγα, Γιώργο και Νίκο, κατά την εξόδιο ακολουθία στον ι. ναό των αγίων Τεσσάρων
Μαρτύρων, σε μιαν ατμόσφαιρα φορτισμένη από οδύνη, θλίψη και στεναγμό.
Ευχόμαστε και προσευχόμαστε ο Κύριος
να αναπαύσει Αυτόν και να είναι η μνήμη του αιωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου